Afwachten

Internos 2 (zon)

4 - 4

JEKA 7 (zon)

Competitie

4e klasse 404

Datum

4 oktober 2020 12:00

Accommodatie

Onbekend

door: Job T'Jonck

Het is een veelgebruikte typering voor het huidige coronabeleid van het kabinet en zo’n beetje het enige wat we momenteel kunnen doen als het gaat om eventuele aangepaste maatregelen.

Het is de grootste frustratie voor een trainer die zijn elftal de wedstrijd ziet beginnen, levend tussen vrees en hoop over het komende resultaat. Het is wat gemiddeld 60.000 mensen iedere dag doen in de angst op een positief antwoord van de GGD.

Het is de meest gehoorde reactie op de vraag of Frank de Boer de juiste bondscoach voor Nederland zal zijn. Het is het tegelijkertijd het meest gegeven en het meest irritante antwoord op de vraag wanneer er vaccins zijn danwel wanneer het ‘nieuwe normaal’ plaatsmaakt voor het ‘oude normaal’. Het was de houding van de doorsnee NAC-supporter, totdat ons Sydney een week geleden aangaf dat hij toch zou blijven.

Het is het antwoord op de vraag of JEKA 7 dit seizoen een gooi kan doen naar het zo vurig gewenste kampioenschap, of in ieder geval de strijd erom. Het is het enige wat je kunt doen tijdens het zoveelste geplande weekendje weg waardoor je op de zondag bij de schoonfamilie op de bank zit in plaats van op het voetbalveld staat, starend naar je telefoon in de hoop op een update over de laatste ontwikkelingen op veld 6. Maar vooral was het deze week de manier waarop JEKA trachtte de punten veilig te stellen op bezoek bij Internos: afwachten.

Het was een vreemde week voor het zevende. Eerst werd bekendgemaakt dat de kantines weer dichtgingen en dat de (voorlopig) laatste derde helft al had plaatsgevonden. Vervolgens werd het record der aanwezigheid op de training verbroken met een opkomst van maar liefst 16 man, althans volgens de eerst appjes. Uiteindelijk blijft het JEKA 7 en stonden er 15 man op het trainingsveld. Met hetzelfde aantal, een bijna complete selectie dus, werd er zelfs op zondag afgereisd richting Etten-Leur. Camel kon er toch bij zijn, zelfs Tom stelde zijn goede karmatrip naar Griekenland uit om nog in stijl afscheid te kunnen nemen.

De coronamaatregelen sloegen ook toe in de voorbereiding, want nog nooit gingen er zoveel spelers rechtstreeks naar de bezoekende club. Dat veroorzaakte verwarring alom, met uiteraard te veel auto’s bij JEKA en voor sommigen was de verwarring zo groot dat ze zich compleet voor de verkeerde wedstrijd hadden voorbereid, Unitas 3, toch Aadsj?

Na de late comeback tegen Gastel en de scorebordjournalistiek die werd losgelaten op het door competitievervalsing omringde gebrekkige programma van de eerste twee speelronden werd er met een goed gevoel afgereisd naar Internos, de inmiddels wat verlaten en uitgerangeerde club van Etten-Leur, wat ooit de trots van de Leur was.

Tijdens de warming up was de nieuwe schoenenbrigade vooral bezig met het herstelwerk van alle blaren en nam Bruno het wisselbeleid nog maar eens onder de loep gezien de grote selectie waarmee we vandaag konden aantreden. Dit werd nog maar eens extra aangescherpt door afwezigheid van de training nog zwaarder te belasten met een helft op de reservebank, zo wordt alles in het werk gesteld om goed voor de dag te komen. Dat laatste gold niet helemaal voor het begin van de wedstrijd.

Zoals gezegd kwam JEKA eigenlijk vanaf de allereerst minuut al in de stand die het zo’n 75 minuten vol ging houden: die van afwachten. Dat kwam niet perse door een tactisch plan of bewuste keuze, maar door de zaalvoetbalachtige kwaliteit van de tegenstander van vandaag. Door de balvastheid en fysieke kracht vrijwel overal op het veld ging JEKA onbewust in een behoorlijk afwachtende stand waarbij enige vorm van druk al vrij snel uitgesloten leek te zijn. Buiten die constatering ging het eerste kwartier vooral over de kwaliteit, en beter gezegd het gebrek eraan, van de wedstrijdbal. Te licht, te zacht, een ballon, de klaagzang binnen het veld was duidelijk, de bereidheid buiten de lijnen stond hier lijnrecht tegenover.

Een reservebal was er niet, de meegenomen ballen vanuit Breda voldeden evenmin. Maar er was geen speler vanaf de Internos-bank die aanstalten leek te gaan maken om hier wat aan te doen. Toen de eindelijk opgepompte wedstrijdbal terug in het spel kwam en even later ook nog over een hek geschoten werd was de situatie nog schrijnender. Maar na een goed kwartier werd er eindelijk met een normale bal gespeeld.

Ondertussen was duidelijk dat Internos veel weg had van een zaalvoetbalploeg dat makkelijk wegdraaide, niet van de bal te krijgen was, maar in de omschakeling niet altijd even actief meeverdedigde. De snelheid van de linksbuiten had al voor het nodige gevaar gezorgd en dat zou de hele wedstrijd niet minder worden. JEKA stelde er weinig tegenover, behalve veel balverlies met rommelige ballen in de eveneens afwachtende opbouw.

Toch was het verrassend genoeg de bezoekende ploeg die op voorsprong kwam. Balverovering op het middenveld bracht de bal bij de net ingevallen Romijn, die met zijn eerste balcontact Sam wegstuurde. Die kreeg een metertje te veel en knalde droog en laag in de verre hoek raak: 0-1. Het schudde Internos wakker, waarna de thuisploeg er een schepje bovenop deed. Dat zorgde direct voor de nodige dreiging. Een strakke voorzet schoot nog aan iedereen voorbij op de 5 meter lijn, even later was iedereen uit positie toen Flo zich nog net voor de bal kon gooien en de spits van Internos uit de draai tegen onze linksback aan knalde. Wally liet zien ook bij de les te zijn vandaag met een knappe save bij een corner en met een, zoals de thuisblijvers door de trainer werden medegedeeld via een langverwachte update in de groepsapp, ‘wereldredding’, waarmee de gelijkmaker werd voorkomen. Het leverde hem goedkeurende en positieve reacties van de concurrentie op.

Op het moment van die loftuitingen van de 2e en 3e keeper van het 7e gaf het scorebord inmiddels al de tussenstand van 1-2 aan. Allereerst ging het kolderiek en frustrerend mis in de achterhoede van JEKA. Flo besloot de bal wat langer bij zich te houden na commentaar over het blind wegschieten van de bal, maar dit leverde nog minder op. De bal belandde namelijk via een Internos speler tussen Wally en schip (Aadsj). Twijfel alom, waarna de snelle spits van Internos de achtervolging inzette. Aadsj en Wally kwamen vrijwel gelijktijdig bij de bal aan, waarbij de spits van Internos er als lachende derde met de bal vandoor ging. Aadsj wilde hem wel wegwerken, maar knalde de bal tegen de spits op, die Wally hiermee direct passeerde en zo in het lege doel kon binnenschuiven: 1-1. Na verwijten over en weer en lang beraad is uitgekomen waar het probleem lag en werd de hand in eigen boezem gestoken. Eindstand: pitcher voor Aadsj.

Terwijl JEKA weinig aanspraak maakte op iets in deze eerste helft stond het enkele minuten na de gelijkmaker al weer op voorsprong. Eenmaal op de helft van de tegenstander waren de ruimtes namelijk groot en konden de gasten wel degelijk gevaarlijk worden. Het was ditmaal Sam die vrij werd gespeeld rond de zestien en een Iniesta-achtige steekbal op Tom in zijn hoofd had. Het lobje over de verdediging miste de finesse van de echte El Blanquito, maar de linksback van Internos besloot het balletje te promoveren tot assist. Hij maaide volledig langs de bal en gaf Tom zo de kans om rustig en beheerst binnen te schuiven en de 1-2 op het scorebord te zetten. Dat roept natuurlijk direct de vraag op, scoorde Tom zijn eerste kans? Het antwoord laat zich al raden. Al eerder in het duel werd Tom via links gelanceerd, waarbij hij weliswaar de goede hoek koos, maar zijn linker hem in de steek liet, waarna de bal schoot omhoog schoot en, getoucheerd door het aluminium van de deklat, over de goal verdween.

Na een ruim half uur voetbal waarbij Internos de betere ploeg was en meerdere hachelijke momenten voor de goal waren overleefd, nam JEKA eindelijk het initiatief in handen en stapte het wat af van het afwachten. Het leverde direct een legio aan gevaar op. Zoals gezegd liet Internos op eigen helft voldoende ruimte om te voetballen, en eenmaal rond de zestien was het direct gevaarlijk. Het ontbrak echter aan de scherpte en finesse voor de goal. Twee keer kwam Romijn dreigend door via rechts, maar de voorzet schoot aan iedereen voorbij of werd net op tijd uit de doelmond verwijderd.

Na een rust met lauwe thee op het winderige kunstgrasveld brak de tweede helft de zon door. Letterlijk gold dit voor beide partijen, maar in de figuurlijke zin van het woord gold dit alleen voor de thuisploeg. Dat zette aan, en JEKA ging weer in standje achteruit. Binnen enkele minuten na rust leek de voorsprong al verdwenen, ware het niet tot grensrechter Tor alles in de smiezen had en terecht de vlag de lucht in stak. De scheids ging na een klein persoonlijk baalmomentje (Ah nee meen je dat nou) en een ietwat persuasief gesprekje met de grens (Maar je twijfelde toch?) toch overstag en keurde de goal af.

De frustratie bij Internos was groot, maar duurde niet lang. Nog geen kwartier na rust was daar het fenomeen in de zestien, terug van weggeweest, gemist als kiespijn maar wetende dat het altijd weer terugkomt, je raadt het al: de kraanvogel. Meer uitleg is eigenlijk niet nodig, maar toch even kort. De handen gingen de lucht in, de bal tegen de hand en uiteindelijk op de stip. Wally kreeg er een hand aan, maar ook die hoop was van korte duur nadat hij de bal toch in het hoekje zag verdwijnen: 2-2. Internos had het heft volledig in handen en de bezoekende ploeg uit Breda had vrijwel niets in te brengen, behalve wegwerken en proberen stand te houden. Ook dat bleek ijdele hoop.

De aanvoerder van Internos, verkast naar de linkerflank, besloot dat vandaag de dag was om het doelpunt van zijn carrière te maken. Toegegeven, hij kreeg de bal eenvoudig in alle vrijheid en heel veel werd hem niet in de weg gelegd, maar een kapbeweging en een Zidane verder vloog de bal wel onherroepelijk in de winkelhaak: 3-2. Daarmee waren we er helaas nog niet, want nog geen drie minuten later deed ook de snelle behendige spits van de eerste helft nog een duit in het zakje. Hij draaide weg van Backxie, passeerde Aadsj alsof het een figurant was en schoof van dichtbij simpel binnen: 2-4. Met nog een kwartier te gaan was de afwachtende houding eindelijk ten einde en ging de equipe van Bruno va banque. Alles vooruit, geen afwachten meer maar vol gas vooruit. Waar Internos de hele wedstrijd alle tijd had gehad om rustig rond te spelen, te draaien en te kijken werd het nu onrustig en ietwat nonchalant. JEKA pakte door en jaagde iedere bal af, met succes. Het vond al vrij snel de aansluitingstreffer en dat was een plaatje. Camel brak door op rechts, moest inhouden maar kreeg de bal terug vrij, waarna een keurig driehoekje werd gemaakt in de zestien via Tom met als eindstation Romijn, die beheerst de bal in de verre hoek schoof: 4-3.

JEKA drukte door, nog altijd ietwat onzorgvuldig maar wel met veel geloof en het kreeg loon naar werken. Het werd eerst een penalty ontzegd na wild hakken op Tom, maar even later was het wel raak. Een corner van Lucas viel op de welbekende plaats, waarna Job met een sleep de achterlijn bereikte en de vrijstaande Goof bediende. Deze moest afdrukken met links, produceerde een heerlijk bolletje schepijs, waarna Tom zijn voorlopige afscheid opluisterde met het broodnodige en zoet smakende laatste knikje op de doellijn: 4-4. Met nog voldoende tijd voor de boeg leek JEKA zelfs nog met de volle buit naar huis te gaan. Een prachtige aanval belandde over vele schuiven bij Tom, die de geheel vrijstaande Lucas op rechts vond. Die kreeg de bal voor zijn gewenste linker, maar kreeg de bal niet ver genoeg de hoek in en zag de keeper zijn vrijwel enige maar cruciale redding van de dag maken.

Daarmee werd het eindelijk ontbrandde duel afgesloten met een gelijke stand. Een moeizame en frustrerende maar bovenal veel te afwachtende pot die op het einde toch nog de gewenste veerkracht liet zien. Volgende week zal het niet tot het laatste kwartier moeten duren, want dan komt de koploper op bezoek, het nog ongeslagen WDS.