Van een lock-down naar een knock-out

JEKA JO15-2

8 - 0

The Gunners JO15-1

Competitie

Groep 2 080

Datum

12 september 2020 12:15

Scheidsrechter

B.R.N. (Bart) Russeler

Accommodatie

Onbekend

door: Rolf Finders

Van een lock-down naar een knock-out. Voordat de wedstrijd tegen The Gunners begon, had ik al een hartslag met meer beats per minuut dan in welk nummer van dj Tiësto of Hardwell ook. Allemaal het gevolg van een onnavolgbare sprint die jullie razende reporter trok, behendig en soepel slalommend à la Alberto Tomba, keurig op 1,5- meter afstand, langs kletsende ouders, spelende kinderen, coachende trainers, overstekende leiders, loslopende honden, in de weg staande buggy’s, voorbij zoevende ballen en flink wat onzichtbare aerosolen. Rennen!

Waar is trainer Bas? Waar zijn de boys? Veld hoeveel? Veld wat? Shit, nee, dat is helemaal aan de andere kant! Ik zette het op een lopen, want Mick, de beoogde stand-in voor onze zieke doelman Freek, viel geblesseerd uit bij de JO 15-1. Paniek! We hadden geen keeper meer! Sprintuuuuuuh! Pfff, daar zag ik de boys, in de verte. Veld 6, locatie fietspad. Ik zette nog even aan en negeerde alle corona-toezichthouders (sorry, dames en heren, dit was hopelijk eenmalig) en riep: ,,Bas!” Hijg, hijg, puf, puf. Schreeuwde: ,,Baaaaaaaaaas!” Hijg, zweet, puf, kreun. Roeptoeterde: ,,Baaaaaaaaaaaaas, keeper Mick is uitgevallen!” En ik dacht: nog even en ik ook. ,,Ja, dat hoor ik net”, zei Bas met de rust van een visser die naar zijn dobber tuurt. Hij had de mobiel aan zijn oor en was net ingeseind door de leiding van 15-1.

Houdoe en bedankt, Rolf. Terwijl ik met klotsende oksels en een kletsnat voorhoofd terug sjokte, snakkend naar zuurstof en water, en me zelfs nog even afvroeg waar op ons sportpark de AED ook alweer hing, had Bas de hele toko al geregeld. Joep Salters, creatieve middenvelder van de 15-1, ging bij ons onder de lat staan. Waarom Joep?, vroeg ik me af. Maar terwijl ik de vraag stelde, had ik het antwoord al paraat. Joep werd vorig jaar namelijk wereldberoemd in Breda en omstreken door als ballenjongen bij NAC- Cambuur de ene na de andere kanonskogel richting B-side af te vuren. Het leverde hem applaus, spreekkoren, eeuwige roem en deze topvideo (https://www.youtube.com/watch?v=KxqzhAnvfug) op.

Ja, moet ons tactisch meesterbrein gedacht hebben: dat gastje, ook al is hij niet zo lang als Edwin van der Sar of Thibaut Courtois, heeft een briljante uittrap, een geweldig tactisch inzicht en kan nog meevoetballen ook. Bliksemtransfer rond. Na rust loste Job, keeper van de 13-1, Joep compleet foutloos af. Pffff, maar wat een aanloop naar een bekerpotje, waarin we liefst vier spelers misten. Twee geblesseerd, twee ziek. Plus dus nog een invaldoelman die al uitviel voordat hij in kon vallen. Je hebt zaterdagen dat de logistiek wat beter klopt. Maar allez, het was droog, de zon scheen (soms), de koffie smaakte en onze O &A-side (Ouders & Aanhang-side) zat weer nokkievol, waardoor 1,5 meter afstand houden nog lastiger was dan op een studentenfeest van Vindicat.

De verwachtingen? Die waren hoger dan die bij NAC. En we weten hoe dat elk seizoen afloopt. We vergaten echter dat door de vele mutaties de ploeg wel wat door elkaar was gehusseld als een stel kaarten vlak voor het uitdelen. Dat was in het begin te merken. Waar we normaal gesproken het balletje lekker rondtikken alsof we aan het driebanden zijn, gingen we nu hotse-knotse- begoniavoetbal spelen. Met hoge ballen en slordige passes. We dekten onze tegenstanders op 1,5 meter afstand (dat hoeft echt niet in het veld) en lieten zoveel ruimte tussen de linies dat er nog een heel elftal (plus Ouders & Aanhang) tussen paste.

Tja, daardoor was de wedstrijd dus in balans en gaven we The Gunners het geloof dat er tegen ons echt iets te halen viel. ,,Ga eens duels winnen”, riep Bas terecht. En die wonnen we uiteindelijk ook, al hadden we een strafschop nodig om het lont aan te steken. Mees werd gevloerd en Loek voorzag het presentje van een fraaie strik: 1-0 na 22 minuten. Die pingel was de ultieme bevrijding, want daarna waren we compleet los. Bye bye lock- down, hallo knock-out! Dat we onze gasten voor rust nog in leven lieten, was wonderbaarlijk, want de kansen stapelden zich op als dagelijkse nieuwe coronabesmettingen.

Jasper tikte de bal in de korte hoek: de keeper redde. Sven haalde uit: lat. Jasper éen keer: nee. Jasper twee keer: nee. Rust: 1-0. The Gunners moest aan de zuurstof, wij niet. De boys voelden dat het laatste gedeelte van de eerste helft de opmaat moest zijn voor meer. En meer werd het. Veel meer zelfs. Met een gemiddelde van 1 doelpunt per 5 minuten. De eerste, nummer 2 in totaal, viel al in de 36 e minuut. Jasper, rechtsbuiten dit keer, haalde ongenadig hard uit en joeg de bal met de snelheid van een ijshockeypuck in de kruising. Toen hij 11 minuten later – na een prachtige pass van Mees – ook heel subtiel de 3-0 maakte, werd zijn vader ietwat nerveus. Ja, papa Sebastiaan juichte, maar met de handrem erop en een zuinig Hollands lachje. ,,Ik heb tegen Jasper gezegd dat het tijd werd dat ie als aanvaller eens ging scoren en heb hem 5 euro per doelpunt beloofd”, verklapte hij. ,,Ja, beetje veel hè. Dat komt omdat ik nog in Canadese dollars zat te rekenen…” Maar gelukkig voor pa, was zoonlief best wel coulant. Hij stopte met scoren. Ons team niet. Het tempo ging omhoog, de aanvallen leken rechtstreeks uit een instructieboek van de KNVB te komen, en de treffers vielen zo snel dat menig ouder niet meer wist wat de stand was.

Mats (2x), Floris (2x) en Mick (jawel, daar was dan eindelijk de treffer waar hij zo naar snakte en die hij meer dan verdiende) bezorgden The Gunners een donkere zaterdag: 8-0. Doelsaldo na drie bekerpotjes: 20 voor en 3 tegen. Maar helaas, geen volgende ronde, omdat Groote Lindt ons een week eerder met 3-2 de baas was. Jammer, maar niet meer dan dat, want we hebben laten zien dat we uitstekend kunnen voetballen. Zo goed zelfs, dat we in plaats van eerste klasse zelfs hoofdklasse gaan spelen. Ja, dat wordt zwaar. Heel zwaar. So what! In Nederland zeggen we: wie niet waagt, wie niet wint. De iconische basketballer Michael Jordan verwoordde dat ooit nog veel fraaier: ,,Never say never, because limits, like fears, are often just an illusion.” Ik zou zeggen, geheel in de stijl van Nike: Just do it!

Rolf Finders Voetbalvader